N.b Nederland is in Europa na Ierland en IJsland het land met de minste bos.
Aanvulling: In het artikel 'Eenzame boomstronk tekent oorlog om het bos' (Ten eerste, 8 april, pag. 14) werd gesteld dat Nederland in de periode 2013-2017 ruim drieduizend hectare bosoppervlak is kwijt geraakt. Dat moet zijn: 5400 hectare...
In de Trouw vandaag: Natuurmonumenten stopt met het kappen van bomen
Het artikel roept de suggestie op dat de Natuurmonumenten nog steeds gelooft dat als ze het maar beter uitleggen mensen wel overtuigd kunnen worden. De stop is slechts tijdelijk om de gemoederen wat te bedaren, lijkt het.
Daarom is het opiniestuk dat ook vandaag in de NRC verscheen van de hand van Maria Quist ook van zo'n groot belang : Stop de moord op ons bos Ook Quist werkte net als Frits van Beusekom die al eerder de ontwikkelingen bekritiseerde bij Staatsbosbeheer en daarnaast ook bij Natuurmonumenten. Het is een heel scherp, warm en duidelijk pleidooi tegen het bestaande maakbaarheidsdenken:
Naast de moedeloos makende kaalgekapte en kapotgereden voormalige bospercelen staan als schaamlap informatieborden die juichend melden dat hier wordt gewerkt aan topnatuur met een „nieuwe toekomst voor planten en dieren”.Dat Maria spreekt van ons bos is van groot belang; als we ons zelf als deel van het bos ervaren, worden wij ook van onze habitat beroofd. Het gaat niet om een verzameling bomen, maar om een toevluchtsoord uit een door menselijk ingrijpen vaak vernielde, lelijke en giftige omgeving.
Had je vroeger de illusie van uitgestrekt bos, waar je genoot van de intieme beslotenheid van het groen, de geuren en geluiden, daar kun je nu kilometers ver kijken, tussen stobben en staken, met altijd wel auto’s in de verte. Duizenden hectares bos, ontsnapt aan ontginning, ruilverkaveling en bebouwing, het leefgebied voor talloze soorten planten en dieren, van mossen, varens, paddenstoelen, reptielen, insecten, vogels, vossen en herten en dassen, zijn letterlijk voor de bijl gegaan.
Ze beschrijft het failliet van het maakbaarheidsdenken:
Je hoort vaak dat het dom is om bomen te kappen in tijden van klimaatbeheersing, en dat bodemverstoring droogte veroorzaakt. Wat nog onvoldoende belicht bleef, is de vernietiging van bestaande levensgemeenschappen. Een bos is niet zomaar een stel bomen bij elkaar. Het is één organisch geheel, langzaam en subtiel gegroeid. Een bos is een verwevenheid van levende organismen, verbonden en van elkaar afhankelijk. Een bezit om te koesteren en je verantwoordelijk voor te voelen.
Natuurlijke processen en ‘biodiversiteit’ laten zich niet afdwingen. Tussen de boomstronken zijn de jonge heidescheuten inmiddels ruimschoots ingehaald door aangewaaide zaailingen van omringende bomen en struiken. Een leger vrijwilligers, schoolkinderen, padvinders en bewoners van penitentiaire inrichtingen zijn, met machinale ondersteuning, ingezet om het bos eronder te houden .Uit haar artikel spreekt de liefde voor de natuur die we zo missen bij de huidige managers van de natuur. Het verlies van schoonheid op tientallen plekken in onze dagelijkse omgeving, dat verlies voelt zij ook:
Alles wat leeft, gedijt het best bij liefde, waardering, aandacht en rust, zodat alle leven zich naar zijn aard kan ontwikkelen en tot bloei kan komen. Deze instelling, waar natuurbescherming ooit mee van start ging, is verreweg te prefereren boven het huidige maakbaarheidsdenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten